تحذیر [منع تجرّى از معصیت]
به نام خدا تحذیر [منع تجرّى از معصیت] بر برادران ایمانى پوشیده مباد که بسیارى گناهان دل را سیاه مىکند و محبت خدا و اولیاى خدا را از دل بیرون مىکند. پس زنهار که مغرور نشوید و محبت اهل بیت (ع) را که فائده ایجاد ما است به ارتکاب گناهان و جرأت بر آن از چنگ رها نکنید. و در حق الیقین از کاظم (ع) روایت مىکند که کسى که اجتناب از گناهان کبیره کرده باشد از مؤمنان، او را از گناهان صغیره سؤال نمىکنند. حق تعالى مىفرماید اگر اجتناب کنید از کبائر آنچه نهى کردهاند شما را از آن، تکفیر مىکنیم و مىآمرزیم گناهان شما را و داخل مىکنیم شما را در منزل نیکوى گرامى. راوى گفت یا بن رسول اللّه پس شفاعت از براى که لازم و واجب مىشود از مؤمنان؟ فرمود که خبر داد مرا پدرم از پدرانش از على که گفت شنیدم از رسول خدا که نیست شفاعت من مگر از براى اهل کبائر از امت من، و اما نیکوکاران پس به ایشان راه اعتراضى نیست و احتیاج به شفاعت ندارند. راوى گفت چگونه شفاعت از براى اهل کبائر مىباشد و حال آنکه خدا مىفرماید وَ لا یَشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضى 114 یعنى شفاعت نمىکنند شفاعت کنندگان مگر از براى کسى که پسندیده باشد، و کسى که مرتکب کبائر مىشود پسندیده نیست. حضرت فرمود هیچ مؤمنى نیست که مرتکب گناهى بشود مگر آنکه بد مىآید او را این فعل و پشیمان مىشود از آن و کسى که پشیمان نشود از گناهى که مرتکب آن مىگردد پس او مؤمن نیست و از براى او شفاعت واجب نیست و ظالم بر نفس خود خواهد بود و حق تعالى مىفرماید که نیست در قیامت ظالمان را دوستى و نه شفیعى که سخن او را شنوند. راوى گفت یا بن رسول اللّه به چه جهت مؤمن نیست کسى که پشیمان نشود بر گناهى که مرتکب آن گردد. فرمود زیرا که هر که مرتکب شود کبیرهاى از گناهان را و داند به علم یقین که او را وعید و عقاب کردهاند البته پشیمان مىشود بر آنچه کرده است و هرگاهپشیمان شود تائب خواهد بود و مستحق شفاعت خواهد گردید و هرگاه نادم بر آن نباشد مصرّ خواهد بود و مصرّ آمرزیده نمىشود براى آنکه مؤمن نیست و باور نکرده است عقوبت گناهى را که مرتکب شده است. تا آخر حدیث شریف. 115 و از حضرت صادق (ع) روایت کرده که هیچ چیز دل را فاسد نمىکند مثل گناه، بدرستى که کسى که مرتکب گناهى مىگردد پیوسته در دل او اثر مىکند تا دل او را سرنگون مىگرداند که حق تعالى در آن قرار نگیرد و روى او از خدا برگردد و متوجه دنیاى فانى گردد. 116 و باقر (ع) فرمود که هر بنده مؤمنى در دل او نقطه سفیدى و نورى از ایمان هست. چون گناهى مىکند نقطه سیاهى در آن سفیدى به هم مىرسد. اگر توبه کرد محو مىشود و اگر نکرد مىماند تا آنکه تمام سفیدى را مىگیرد و آن را مىپوشاند. به این حد که رسید صاحبش هرگز به خیر و خوبى نمىرسد و بر نمىگردد. 117 نعوذ باللّه. و احادیث بسیار است و به همین نمونه اکتفا شد. وفّقنا اللّه و ایّاکم لما یحبّ و یرضى بمحمّد و آله (ص)، آمین آمین آمین. منبع:وب علی اصغربامری
برچسب ها : همه مطالب... ,
