چه جمعه ای... چه غروب غریب و دلگیری...
چرا سراغی از این جمعه ها نمی گیری؟
مسافری که هنوز و همیشه در راهی!
کجای راه سفر مانده ای به این دیری؟
به پیشواز تو آغوش زندگی جان داد
بیا پیاده شو از این قطار تأخیری...
چقدر پیر شدی روی گونه هایم اشک!
تو سال هاست که از چشم من سرازیر...
چقدر ماندی در بند انتظار ای دل!
شدی شبیه دیوانگان زنجیری...
چقدر شاعر مفلوک! قلبت از سنگ است
چطور از غم دوری او نمی میری...
سوگوارى در فراق عزیزان
حزن و اندوه در فراق عزیزان خاستگاه فطرى دارد و در همه جامعهها این پدیده مشهود است.
پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله هنگام مرگ فرزند دلبندش ابراهیم مىگریست و فرمود:
«تَبکِى العینُ ویَحزَنُ القلبُ ولا نقولُ ما یُسْخِطُ الرّبَّ و لولا انّه حقٌّ ووعدُ صدقٍ وأنّها سبیلٌ مأتیة لَحَزنّا علیک حُزناً شَدیداً أشدّ من هذا»سنن ابى داود، ج 1، ص 58؛ سنن ابن ماجه، ج 1، ص 482.
چشم گریان است و دل اندوهگین، ولى آنچه خدا را به خشم آورد بر زبان نمىآوریم و اگر نبود که مرگ حق است و وعده صادق و راهى است که همه باید بروند اندوه ما بر تو بیش از این بود.
هنگامى که عثمان بن مظعون از دنیا رفت، پیامبر صلى الله علیه و آله بر جنازه او بوسه زد و گریست به گونهاى که اشک آن حضرتبر گونههایش جارى شد.
دخت پاک رسول خدا، فاطمه زهرا علیها السلام درکنار تربت پاک پدر ایستاد و مشتى از خاک قبر برداشت و آن را بویید و با چشمان گریان این دو بیت را سرود:
|
ما ذا على مَنْ شَمَّ تُرْبَةَ أحْمَدَ |
أن لا یَشمُّ مَدى الزّمانِ غوالیا |
|
|
صُبَّتْ عَلىَّ مَصائِبُ لَوْ أنّها |
صُبَّتْ عَلى الأیّامِ صِرْنَ لَیالِیا |
|
«آنکس که تربت پاک رسول خدا را ببوید، بر او چه باک اگر هیچ بوى خوشى را تا پایان عمر نبوید؟!»
«بر من مصایبى روى آورد که اگر بر روزها فرود مىآمد، به شب تیره تبدیل مىشدند».
گریه در فراق عزیزان اختصاص به پیامبر صلى الله علیه و آله و ذوىالقربى نداشته و گروه عظیمى از صحابه و تابعان در فراق دوستان خود گریستند که نقل آنها به درازا مىکشد.
حتى هنگامى که عبدالرحمن بن عوف بر گریه پیامبر در مرگ ابراهیم اعتراض کرد، حضرت فرمود: گریه من ناشى از عطوفت و رحمت است و کسى که رحم نکند بر او رحم نمىشود.
گریه بر فراق عزیزان منافات با صبر ندارد. یعقوب بزرگوار که پیراسته از گناه و خطاست در عین صبر در فراق یوسف، چهل سال گریست چنانچه فرمود:«فَصَبْرٌ جَمِیلٌ وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ عَلى ما تَصِفُونَ»یوسف، 18.
«من صبر زیبا خواهم داشت و در برابر گزارش شما فرزندان از خداوند یارى مىطلبم».
در عین حال قرآن درباره او مىفرماید:
«وَ ابْیَضَّتْ عَیْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیمٌ»یوسف، 84.
«و چشمان او از اندوه- گریه- سفید شد، امّا خشم خود را فرو مىبرد».
تا آنجا که اسلام- در صورتى که مصیبت براى شخص گران و سنگین باشد- در مرگ پدر اجازه چاک زدن پیراهن را نیز داده است. روزى که امام هادى علیه السلام درگذشت، فرزند وى امام حسن عسکرى علیه السلام یقه خود را چاک زد. آنگاه که به حضرت اعتراض شد، حضرت فرمود: تو آگاه از حکم الهى نیستى، موسى بن عمران در مرگ هارون پیراهن را چاک زد.
درست است، آداب نخستین این است که در مرگ عزیزان داد و فریاد نشود و پیراهن چاک نگردد، ولى گاهى عظمت مصیبت براى فرد به قدرى سنگین مىشود که تاب و توان را از دست مىدهد، در این مورد اسلام به عنوان استثنا در مواردى اجازه مىدهد.
بهترین دعا
|
علامه شیخ بهایى (قدس سره ) در کشکول از پیامبر اکرم (ص ) نقل مى کند که آن حضرت فرمودند: بهترین دعا، دعاى من و دعاى پیامبران قبل از من است و آن دعا این است که : لا اله الا الله وحده لا شریک له ، له الملک و له الحمد یحیى و یمیت و هو حى لا یموت بیده الخیر، و هو على کل شى ء قدیر ؛ نیست خدایى جز الله که اوست یکتا و یکتا و یکتا، هیچ شریکى براى او نیست ، ملک و سلطنت از آن اوست ، حمد مخصوص اوست ، زنده مى کند و مى میراند، و اوست زنده و جاوید و همه خیرات به دست اوست و او بر هر کارى قادر و تواناست . |
ذکر در شب
علاء بن کامل گوید: شنیدم که امام صادق علیه السلام (در حالى که به فرموده خداوند در آخر سوره اعراف نظر داشت ) مى فرمود: شب هنگام ، با حال زارى و بیم ، بدون آنکه آوایت را آشکار کنى ، پروردگارت را در ضمیرت یاد کن (و بگو): لا اله الا الله وحده لا شریک له ، له الملک و له الحمد، یحیى و یمیت و یمیت و یحیى و هو على کل شى ء قدیر . علاء بن کامل گوید: من به حضور شریف امام عرضه داشتم که جمله بیده الخیر را در این ذکر نیاوردید؟ (چه طور است این را هم بر آن بیافزاییم ؟) آنگاه حضرت فرمودند: گر چه خیر به دست خداست ؛ ولى تو آنچه را که گفتم ، همانطور (بدون آنکه چیزى بر آن بیافزایى ) ده بار بگو و نیز هنگام برآمدن آفتاب و هنگام فرو شدن آن ده بار بگو اعوذ بالله السمیع العلیم
چه بد بنده اى است ...
|
روایت شده است که خداى تعالى در یکى از کتاب هایش فرموده است :بنده ام ! آیا این خوب و زیباست که تو در حال مناجات با من ، به چپ و راست توجه نمایى و با بنده اى چون خودت ، تکلم کرده ، مرا رها نمایى ؟! آیا چون با یکى از برادرانت ، تکلم مى نمایى ، از ادب به دور نیست که به کسى جز او توجه و التفات نمایى ؟! ولى تو با او چنین نمى کنى و در مقابلش ادب را نگاه مى دارى ؛ در حالى که ادب را در محضر من رعایت نمى کنى ! پس ، چه بد بنده اى است ، کسى که چنین باشد! |
خوشا به حال دایم الصلوت
ابو حمزه ثمالى از امام باقر علیه السلام روایت مى کند که آن جناب فرمود: مؤ من تا در یاد خداست همواره در نماز است ، خواه ایستاده باشد یا نشسته و یا خفته ؛ زیرا که خداوند (در وصف خردمندان ) مى فرماید: آنانى که در حالت ایستاده و نشسته و خفته ، خدا را یاد مى کنند. امام فرموده است : تا در یاد خدایى ، همواره در نمازى . خوشا آنان که دائم در نمازند.
اى سرزمین ! خوش به سعادت تو
|
در یکى از سفرها که حضرت على (ع ) به همراه یارانش از کربلا مى گذشتند، وقتى به آن سرزمین مقدس رسیدند، دیدگان آن حضرت پر از اشک شد و فرمود: اینجا محل بستن مرکب هاى آنان و آنجا محل بر زمین نهادن توشه هاى سفر و فرود آمدن شان و آن جاى دیگر محل ریخته شدن خون هاى پاک آنان است ، اى سرزمین ! خوشا به سعادتت که خون هاى دوستداران و محبان خدا بر تو ریخته مى شود. |
با خدا باش و پادشاهى کن !
|
مرحوم کلینى (قدس سره ) در اصول کافى از امام باقر (ع ) نقل مى کند که آن حضرت فرمودند: پیامبر اکرم (ص ) فرمودند: خداى عزوجل مى فرماید: قسم به عزت و جلالم ، قسم به عظمت و کبریایى ام ، قسم به نور و برترى ام ، هر گاه بنده اى خواسته خودش را بر خواسته من مقدم دارد، زندگى اش را پراکنده و آشفته مى کنم ، لباس دنیا زدگى بر اندامش مى پوشانم و قلبش را سرگرم دنیا مى نمایم و از دنیا غیر از آن چه برایش مقدر کرده باشم به او نمى دهم . قسم به عزت و جلالم ، قسم به عظمت و کبریایى ام ، قسم به نور و برترى ام ، هر گاه بنده اى خواسته مرا بر خواسته خود مقدم بدارد، ملایکه ام را به حفاظت او مى گمارم و آسمان و زمین عهده دار رزق و روزى اش خواهند بود و با هر تجارتش با اویم و دنیا به سوى او مى آید و او از آن روى گردان است . |
ذکر در شب
علاء بن کامل گوید: شنیدم که امام صادق علیه السلام (در حالى که به فرموده خداوند در آخر سوره اعراف نظر داشت ) مى فرمود: شب هنگام ، با حال زارى و بیم ، بدون آنکه آوایت را آشکار کنى ، پروردگارت را در ضمیرت یاد کن (و بگو): لا اله الا الله وحده لا شریک له ، له الملک و له الحمد، یحیى و یمیت و یمیت و یحیى و هو على کل شى ء قدیر . علاء بن کامل گوید: من به حضور شریف امام عرضه داشتم که جمله بیده الخیر را در این ذکر نیاوردید؟ (چه طور است این را هم بر آن بیافزاییم ؟) آنگاه حضرت فرمودند: گر چه خیر به دست خداست ؛ ولى تو آنچه را که گفتم ، همانطور (بدون آنکه چیزى بر آن بیافزایى ) ده بار بگو و نیز هنگام برآمدن آفتاب و هنگام فرو شدن آن ده بار بگو اعوذ بالله السمیع العلیم
بهترین مردم
|
بهترین مردم کسى است که به عبادت عشق بورزد و آن را در آغوش بگیرد و از صمیم قلب آن را دوست داشته باشد و با همه جسم و جانش بدان روى آورد و خویشتن را براى آن آماده کند، در این صورت است که برایش مهم نیست در دنیا چگونه به سر مى برد با سختى یا سستى . |
