حقیقت ذکر
حقیقت ذکر
|
عارف حسین خوارزمى گوید: بدان که حقیقت ذکر عبارت است از تجلى حق مر ذات خود را به ذات خود از حیثیت اسم متکلم از براى اظهار صفات کمالیه و کشف نعوت جلالیه و جمالیه ، هم در مقام جمع و هم در مقام تفصیل ، چنانکه گواهى داد از براى ذات خود هم به ذات خود که شهد الله اءنه لا اله الا هو و این حقیقت را مراتب است : اءعلى و اءولاش (اولایش ) آن است که متحقق شود از حق در مقام جمع از ذکر او سبحانه نفس خود به اسم متکلم به حمد و ثنا بر نفس خویش . دوم ذکر ملائکه مقربین که آن تحمید، ارواح و تسبیح ایشان است پروردگار خود را. و سیوم ذکر ملائکه سماویه و نفوس ناطفه مجرده است . و چهارم ذکر ملائکه ارضیه و نفوس منطبعه به حسب طبقاتش . و پنجم ذکر ابدان است و آنچه در وى است از اعضاء. و هر یکى از ذاکر پروردگار خویش است به لسانى که بدو اختصاص دارد، چنانکه شیخ بدین معنى اشاره مى کند که فان ذکر الله سار فى جمیع العبد یعنى ذکر بارى ، سارى در جمى عبد است . یعنى در روح و قلب و نفس و قواى روحانیه و جسمانیه ، اوست بل در جمیع اجزایش . و این سریان نتیجه سریان هویت الیهه ذاکره مر نفس خود را به نفس خود است - انتهى . این ذکر سارى در جمیع عبد، سارى در جمیع موجودات است ؛ زیرا بقاى موجودات به هویت الهیه است که در همه سارى است ؛ بلکه موجودات جز شئون نورى و آیات اسمایى این هویت نیستند که هو الاول و الآخر و الظاهر و الباطن لذا هر جا که این هویت است عین حیات و علم و شعور و دیگر اسماء جمالى و جلالى است هر چند هر موجودى به جهت ظهور دولت سامى بدان اسم ظاهر غالب نامیده مى شود و دیگر اسماء و صفات به لحاظ و اعتبار ما در تحت دولت و استیلاء آن اسم واقع مى شوند. پس این هویت ساریه که به نام وجود مساوق حق است عین ذکر است و خود ذاکر و مذکور است . تسبح له السموات السبع و الارض و من فیهن و ان من شى ء الا یسبح بحمده ولکن لاتفقهون تسبیحهم ؛ (129) هفت آسمان و زمین و هر چه در آنهاست تسبیحش مى کنند و هیچ موجودى نیست جز آنکه او را به پاکى مى ستاید ولى شما تسبیحشان را نمى فهمید. |
برچسب ها : مذهبی , همه مطالب... ,
